Γιατί οι Hellenic Auctions επιλέγουν να ειδικεύονται στην ελληνική τέχνη του 19ου και 20ου αιώνα; Ο λόγος είναι απλός. Αλλά συγχρόνως και πλούσιος και απολαυστικός και με πολύ βάθος..
Είναι γνωστό ότι η ιστορία της Ελλάδας είχε κι αυτή τα δικά της ‘διαλείμματα’… Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που αποσπάστηκε από την Δυτική το 333 μ.Χ άντεξε χίλια χρόνια περισσότερο από την ομόλογή της. Στη συνέχεια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέκοψε βίαια την Ελλάδα και την κράτησε μακριά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα που άνθιζαν τότε στη Δυτική Ευρώπη για σχεδόν 500 χρόνια.
Το 1824, όταν η Ελλάδα κέρδισε επιτέλους την ανεξαρτησία της, η καλλιτεχνική της σκηνή θα κάνει ένα μεγάλο άλμα πηγαίνοντας από την μοναστική τέχνη και τις θρησκευτικές εικόνες κατ ευθείαν στο Ρομαντισμό και τον νεο-κλασικισμό. Δεν ήταν και λίγο!
Για το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα τα θέματα που κυριαρχούσαν ήταν συνδεδεμένα με την Ελληνική πολιτική αναγέννηση. Οπως ο Φοίνικας που ξαναγιεννιέται από τις δικές του στάχτες ήταν το νόμισμα αλλά και το σύμβολο του ελληνικού κράτους, ή άλλα θέματα της αρχαιότητας, όλα λίγο πολύ εμπνευσμένα από τους καλλιτέχνες της Σχολής του Μονάχου.
Σε μια εποχή όπου ο βαυαρικής-καταγωγής βασιλιάς Όθωνας επιδίωκε να οικοδομήσει μια σύγχρονη Ελλάδα που θα άρμοζε στα ιδανικά του της κλασικής Ελλάδας, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, στοχαστές, όλοι επιδίωκαν την προώθηση αυτής της συνέχειας.Τα καλλιτεχνικά θέματα, οι τεχνικές αλλά και η αρχιτεκτονική, ήταν όλα εμπνευσμένα από την μυθολογία και τη γλυπτική. Ολόκληρη η καλλιτεχνική δημιουργία της χώρας ήταν συνυφασμένη με αυτήν του Μονάχου, αν μη τι άλλο μέσω των υποτροφιών που χορηγούνταν σε όσους θα σπούδαζαν στη βαυαρική πρωτεύουσα.
Επιρροές από τη δημοτική και λαϊκή τέχνη υπήρχαν φυσικά, και αποτέλεσαν ένα άλλο σύνολο «παραδόσεων» που θα χρησιμεύσει σαν κατευθυντήρια γραμμή. Η πρώτη όμως μεγάλη πρόκληση στη Σχολή του Μονάχου προέκυψε με το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού που ήρθε από το Παρίσι στις αρχές του αιώνα.
Μερικοί από τους καλλιτέχνες του Μονάχου, όπως π.χ ο Ροϊλός, ενθάρρυναν τους μαθητές τους να τραβήξουν τις δικές τους κατευθυντήριες γραμμές και σύντομα τα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα αρχίζουν να ανθίζουν και στην Ελλάδα. Νέοι μεθόδοι όπως ο ιμπρεσιονισμός, ο εξπρεσιονισμός και ο φοβισμός…Οι Έλληνες καλλιτέχνες επέκτειναν το ρεπερτόριό τους και εξήγαγαν ένα δικό τους μείγμα νεωτερισμού και αρχαιότητας, εκθέτοντας τη δουλειά τους στη Βενετία, στη Νέα Υόρκη και σε πολλά άλλα μέρη. Άνοιξαν εργαστήρια, με μερικά από τα οποία να εξακολουθούν να λειτουργούν, και σχημάτισαν ομάδες τέχνης. Διακόσμησαν επίσημα κυβερνητικά κτίρια με καμβάδες και τοιχογραφίες. Εμπλούτισαν τη νεοσυσταθείσα Εθνική Πινακοθήκη με έργα τους. Έγιναν σκηνογράφοι έγιναν ενδυματολόγοι.
Θα ήταν άδικο να μην πούμε πως, σήμερα, η ελληνική καλλιτεχνική σκηνή προσθέτει πλούτο στην ιστορία της χώρας, παρά το σχετικά μικρό χρονικό διάστημα που είχε για να το καταφέρει.
Δεν υπάρχει βέβαια τρόπος να συνοψίσουμε τον πλούτο της ελληνικής εμπειρίας σε μία μόνο σελίδα και ούτε θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ή εκείνος ο καλλιτέχνης αντιπροσωπεύει ή εκφράζει καλύτερα την ελληνική καλλιτεχνική σκηνή. Αυτή είναι η δουλειά των ιστορικών ή της Wikipedia, όχι η δική μας. Για εμάς, ο κάθε καλλιτέχνης είναι μοναδικός, είναι ένα μοναδικά πλούσιο μείγμα γνώσεων και έμπνευσης. Και είναι αυτό που προσπαθούμε να σας μεταδώσουμε μοιράζοντας μαζί σας μερικές λεπτομέρειες σχετικά με τις εμπνεύσεις και τις επιτυχίες κάποιων από τα σπουδαιότερα ονόματα.
